بوی سیب و حرم حبیب و رو شنیدین؟ از کلمه بوی سیب خیلی استفاده می شه اما این بار یه جور دیگه اش رو بخونید:

در بحار الانوار چنین آمده است:

روزی امام حسن و امام حسین‏«ع‏»به حضور پیامبر رسیدند،در حالی که جبرئیل هم‏نزد رسول خدا بود.این دو عزیز،جبرئیل را به‏«دحیه کلبی‏» تشبیه کرده و دور او می‏چرخیدند. جبرئیل هم چیزی در دست داشت و اشاره می‏کرد. دیدند که در دست‏ جبرئیل یک سیب،یک گلابی و یک انار است.آنها را به‏«حسنین‏»داد. آن دو خوشحال‏شدند و با شتاب نزد پیامبر دویدند.پیامبر آنها را گرفت و بویید و فرمود:ببرید نزد پدر ومادرتان. آن دو نیز چنان کردند. میوه‏ها را نخوردند تا آنکه پیامبر«ص‏»هم نزد آنان رفت وهمگی از آنها خوردند،ولی هر چه می‏خوردند،میوه‏ها باز باقی بود.تا آنکه پیامبر از دنیارفت. امام حسین‏«ع‏»نقل می‏کند که در ایام حیات مادرمان فاطمه‏«ع‏»تغییری در میوه‏هاپیش نیامد،تا آنکه فاطمه از دنیا رفت،انار ناپدید شد و سیب و گلابی مانده بود.با شهادت‏ علی‏«ع‏»گلابی هم ناپدید شد و سیب به همان حالت باقی ماند. امام حسن‏«ع‏»مسموم وشهید شد و سیب همچنان باقی بود تا روزی که(در کربلا)آب را به روی ما بستند.من‏هر گاه تشنه می‏شدم آن را می‏بوییدم،سوز عطش من تسکین می‏یافت.چون تشنگی‏ام‏شدت یافت،بر آن دندان زدم و دیگر یقین به مرگ پیدا کرده بودم.

امام سجاد«ع‏»می‏فرماید:این سخن را پدرم یک ساعت قبل از شهادتش فرمود.چون‏شهید شد، بوی سیب در قتلگاه به مشام می‏رسید.دنبال آن گشتیم و اثری از سیب نبود،ولی بوی آن پس از حسین‏«ع‏»باقی بود.قبر حسین را زیارت کردم و دیدم بوی آن سیب‏از قبر او به مشام می‏رسد.پس هر یک از شیعیان ما که زیارت می‏کنند،اگر بخواهند آن را بشنوند،هنگام سحر در پی زیارت بروند،که اگر مخلص باشند،بوی آن سیب را استشمام‏ می‏کنند.

منبع: فرهنگ عاشورا، جواد محدثی